10 Temmuz 2009 Cuma
Herzamankinden daha fazla çalışmıştı bugün.Gözlüğünü çıkardı önce.Gözü ağrımış olucak ki ovuşturdu.Ayağa kalktı.Yarım saat önce kendisi için yaptığı kahveyi hatırladı.Yazılara dalmıştı.Kahvesini eline aldı.Pencerenin kenarına gitti.Kahvesini yudumladı ve iç geçirdi.Bir eksiklik vardı.Yalnızlığının sebebini farkedebildiğinde kahvesini yarılamıştı.Ağır adımlarla dolaba yaklaştı.Dolabın yanında duran resme uzun uzun baktı.Eşi,çocukları.Onun yanındaki resimde de arkadaşları.Siyah-beyazdı ikiside.Özlemişti.Ama alışmıştı bu duruma.O trafik kazasından tek kurtulanın o olmasına şaşırıyordu hala.Kendisini suçlu hissetti yinede.Hep yanlarında olmak için söz vermişti.Ama değildi.Hemde nasıl alışabilirdi ki ? Diğer insanlar,onlar da alışır mıydı böyle?
Yüzünü dolaba döndü.Eksikliğini hissettiği şeye dokundu.Eskimişti.Çok büyük mutluluklara sahne olmuştu bu plak.Eskileri hatırladı.Arkasını döndü.Pencereye gitmek istedi.Gözü dolmuştu,herhangi bir ses duysa ağlayabilirdi.
Ağlasaydı,kimse yoktu ki.Yalnızdı.Kime güçlü görünücekti ki ?
Ya ailesi ? Ya filmlerde anlatıldığı gibi gökyüzünden izliyorlarsa onu ?
Ya onlara güçlü görünmeliyse ?
Yoo,yoo.O zaten güçlüydü.O zaten mutluydu.O zaten..
Şey,o yalnızlığında kaybolmuştu aslında.
Geri dönüp,dolabın kapağını kapattı.
Resimleri yere indirdi.
Artık anılar da yoktu etrafta.
İşte şimdi,çok daha yalnızdı.
Son bir ses duyuldu sessiz evden.
Son bir silah sesi.
Ve artık gidebilirdi.Onlara söz vermişti.
