27 Temmuz 2009 Pazartesi
Yürüyordu sadece.Boş bir sokakta,topuk sesi çıkarmaktı aslında yaptığı.Hayat üzerine düşünüyordu.Üzülmüştü.Hep üzmüşlerdi.Üzmelerine izin vermişti belkide ?
En salaş haliyle dolaşıyordu sokaklarda.Saçları yüzünü örtüyordu.Taramış mıydı ? Neden tarasın ki.Birisini istiyordu.Her haliyle sevilmeyi.Ömrü boyunca,hep kendisine bakan,süslü diye tabir edebilceğimiz bir kadın olmuştu.Şimdi,uykusuzluktan göz altı torbaları çıkmıştı.Siyah noktaları azmıştı.Dün yediği cips yaramıştı bedenine.Aynada bakıp gülümserdi her sabah kendisine.Bugünse aynanın üstüne bir örtü attı.Her zaman kendisi için giyinip kuşanmıştı.Beğendirme gibi bir derdi hiç olmadı.Bir kadın olarak,fikirleriyle,mantığıyla beğenilmek istemişti o.
Etrafında bir sürü insan vardı.Hayat devam ediyor ve her zaman olduğu gibi zaman akıyordu.Karnı acıkmıştı.Bir yerlerde bişeyler yemek istedi.Televizyonun karşısındaki masaya oturdu.Fikir paylaşımları yapılan programlardandı.Çok severdi.Konuştukları konuları kendi içinde irdelemeye başladı.Kimileri sesli düşünüyorlardı.Doğru olmayan şeylerdi bunlar.Hemen lafa karışıp mantığını anlatmaya başladı.Düşünceleri insanları çok etkiledi.Kahvesini bitirip kalkmaya karar verdi.Hesabı ödedi ve dışarıdaki soğuğa karşı gelmek ister gibi açtı önünü.Titriyordu.Karşı geldiğini ifade etmeye çalışıyordu.Çok mu çocukçaydı ? Neden isyan ediyordu böyle.
Bir ses duydu.Hıçkırık sesiydi bu.Kendisi ağlamıyordu.O zaman ondan önce davranan biri olmalıydı.Sese doğru gitti.Küçük bir kız.İki kulak yapılıp kurdeleyle bağlanmış sarı saçları vardı.
Kaybolmuştu.Karakola götürmeye karar verdi.Saatlerce beklediler orda.Hiç sıkılmamıştı.
Çocuğun anlatıcak çok şeyi vardı belli ki.Polisler,ailesinden birisinin geldiğini haber verdi."Sen git" dedi çocuğa.Koşarak içeri girdi küçük kız.Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu yine."Yapmayacağım,küsmeyeceğim,kaçmayacağım bir daha yanından" diyordu kız.Derken polis yanına geldi."Sizin de gelmeniz gerekiyor" dedi.Kızın söylediklerinin devamını duyamamıştı.Polisin konuşmaları bastırıyordu."Hanımefendi" diyordu."İyi misiniz?" Ona cevap vermeden girdi içeri."Beni o buldu" diye şirin bir ses duydu.Yere bakıyordu.Kafasını kaldırmadı.
"Çok teşekkür ederim" dedi adam.Sadece kafasını kaldırıp gülümseyecekti.Sonra filmlerdeki gibi,seni çok özleyeceğim diyecekti çocuğa.Kaçıp gidecekti.Ama o masum suratı bırakamıyordu.Kafasını kaldırıp,"teşekkür etmenize gerek yok,yapıcak başka işim yoktu" dedi.Kendisini zavallı gibi göstermekten korkmuştu.Onun durumuna üzüldüğünü düşünmelerini istememişti.Ama öyleydi.
Adamın yüzü tanıdıktı.Ama nerden tanıdığını hatırlayamadı.Cafede sohbet ettiği insanlardan olabilirdi.
Ama belli ki o hemen tanımıştı."Siz o'sunuz.Hem mantıklı hem iyi niyetli.Evet sizsiniz.Çok etkileyici"
Evet o'ydu.Ama farklı bir şey vardı.
Adamın aradığı da o'ydu.
